دو نگاه به مقوله ظاهر آدمها وجود داره.

 نگاه اول:

1- تن آدمی شریف است به جان آدمیت            نه همین لباس زیباست،نشان آدمیت

در این بیت شاعر اهمیت آدم رو به لباسش ندونسته، بلکه به نظر اون تفکر آدم ارزشمنده.

و نگاه دوم:

2- تن آدمی شریف است به جان آدمیت           نه،همین لباس زیباست نشان آدمیت!

و در این بیت که خودمون دست کاریش کردیم و مفهوم قبلی رو 180 درجه عوض کردیم تفکر دسته دوم رو نشون میده که به نظر این گروه، آدمها لباسشونه که بهشون ارزش و اعتبار می ده و موجب احترام میشه.

حالا شاید شما بگید که من نه 100% اینطوری ام و نه 100% اونطوری حد وسطش رو رعایت میکنم.

اما باید بگم که این نگاه غالب است. ممکنه کمتر کسی 100% جزو این دو گروه باشه اما معیاری که داره برای احترام گذاشتن به دیگران حتما یکی از این دوتاست.

یا آدم افکار طرف مقابل براش مهمه یا ظاهرش.